Thuis ..

Geachte mensen, reeds ben ik weer thuis. Het was even wennen hier in het kleine Nederland, maar ik ben weer helemaal geacclimatiseerd. Ondertussen heb ik er ook al weer 2 weekjes Frankrijk op zitten waar ik even bij ben gebruind zodat het net lijkt alsof het tóch heel zonnig was de laatste weken in Australië. Het afscheid nemen van "Oz" (vraag me niet waarom Australië zo wordt afgekort :) was niet al te moeilijk, mede door het weer van de laatste tijd en het feit dat ik mijn lieftallige vriendin na honderdentwéé dagen van separatie ook wel erg miste!

Hier nog even hoe mijn laatste dagen waren:

In Melbourne heb ik de 2e en 3e dag een busticket gekocht naar Sydney, 12 uur en hij reed 's nachts want dat scheelde weer een nacht hostel ;) en verder heb ik het Koreaanse meisje YuJin weer ontmoet en hebben we samen 2 middagen lang door Melbourne geslenterd wat erg leuk was! Toen was het moment daar, mijn bus ging 's avonds weg op weg naar Sydney, dat de begin- en eindbestemming van mijn reis was geworden. De bus zou mij in een kleine 12 uur heelhuids in 's ochtends in Sydney afzetten en in de tussentijd kon ik lekker slapen .. ware het niet dat de motor over verhit raakte zodra we een steile helling op moesten (gelukkig zijn er in Australië niet zoveel steile hellingen, dus het oponthoud bleef beperkt tot 1,5 uur, arg) de gemiddelde temperatuur die boven in de bus zo'n 35 graden bedroeg en daarbij nog een aantal mensen dat het nodig vond te moeten snurken. 13,5 slapeloze uren later kwam ik dan eindelijk in Sydney, het hostel wat ik had geboekt was makkelijk te vinden door mijn vorige zoektochten toen ik hier een aantal maanden geleden aankwam, het lijkt zo kort, en toch zo lang geleden. Eenmaal ingechecked heb ik eten gekocht en ben ik ingestort op het bed. 's Avonds rond een uur of 9 werd ik weer wakker, at ik wat noodels en ging ik weer terug naar bed waar ik de verdere nacht goed sliep. De volgende ochtend heb ik de laatste dingetjes geregeld zoals mijn bankrekening opheffen (waar mijn balans een gruwelijke $ -3.65 was, die ik toen eerst nog moest betalen..) en een taxi regelen om naar het vliegveld te komen. Toen begon aan mijn avontuur een einde te komen, ik wachtte op de taxi die mij naar mijn laatste punt in Australie bracht. De check in verliep redelijk voorspoedig, mijn tas was slechts 11 kilo .., toch wel knap dacht ik zo. Toen de vlucht, ik had me al verheugd op de films en het eten (wat voor een backpacker toch wel goed eetbaar is, en gratis ;). Helaas was ik in Australie ook al een aantal maal naar de bioscoop gegaan en hadden ze natuurlijk precies die films die ik reeds gezien had .. het eten was wel lekker, zelfs teveel! Verder was er weer een korte stop in Kuala Lumpur, toen door naar Wenen en vervolgens Amsterdam waar, om 9:15 's ochtends, Gwen stond om mij op te halen en we weer herenigd werden na de lange tijd van afzondering.

Dat was het, het einde van de reis, de afsluiting van een klein hoofdstukje in mijn leven, de laatste post. Ik hoop dat jullie het leuk vonden mijn weblog te lezen en bedankt voor alle reacties!

Feiko

Het einde in zicht, Darwin tot Melbourne

Sorry voor de lange stilte, toen ik de datum van mijn laatste post bekeek kwam ik er tot mijn schrik achter dat de laatste keer ongeveer een maand geleden was.. Bij deze dus een compacte update over de rest van mijn avontuur!

Mijn camera is helaas nog steeds kapot, dus bij deze geen foto's maar slechts pure literatuur ;). Dit betekent niet dat ik geen foto's heb overigens, tot mijn geluk waren mensen met wie ik heb gereisd altijd wel bereid om hun geheugenkaarten uit te lenen waarna ik er snel een kopie van kon maken op cd.

Oke, zoals beloofd zal ik eerst over Kakadu vertellen. Kakadu is een enorm Nationaal park (een van de vele) en is dus groter dan Nederland zelf! Het was (en is een beetje) aboriginal land, en overal zijn nog duidelijke bewijzen daarvoor zoals de vele rots tekeningen. Wij werden 's ochtends opgepikt van de hostels waar de verschillende mensen verbleven door een origineel aboriginal tour-guide die ons vervolgens in hoge snelheid in zijn Toyota Landcruiser naar Kakadu bracht. In de 3 dagen die we er verbleven waren er een aantal hoogtepunten. De eerste was de overheerlijke wraps gevuld met kangoeroe vlees (ooooooh) en andere dingen naar keuze. De nacht die daarna volgde kan beter beschreven worden als een dieptepunt omdat ik in totaal zo'n 1 uur slaap heb gehad daar. Ik sliep in de tent met een duitse jongen van 30, maar het bleek dat wij de tent niet goed dichtgemaakt hadden. Dat in combinatie met de vreemde aantrekkingskracht van de binnenkant van de tent tot vele vliegjes zorgde voor een kriebelige nacht. Uiteindelijk zijn we buiten gaan slapen (met de slangen en andere wilde beesten!) wat ook niet echt lukte. De daar op volgende dag hebben we een aantal watervallen gezien die erg mooi waren (en dat was waar mijn camera opeens niks meer deed, en nee, hij kwam niet uit het water) en moesten we veel lopen. Aan het begin van de tour kregen we een klein foldertje met wat informatie over het nationaal park en andere dingen, en daar stond ook in dat het tijdens een wandeltocht geadviseerd werd om 4 tot 8 liter water per dag te drinken! Na die wandeltochten begrepen wij waarom, met een gemiddelde temperatuur van een hetelucht oven en een tropische luchtvochtigheid breekt het zweet je uit na ongeveer 2 tot 3 minuten lopen.
Helaas was het na 3 dagen wandelen, rijden, watervallen bekijken, wilde dieren spotten en veel eten tijd om terug naar Darwin te gaan.

Bij de tour had ik echter nog wel een Amerikaans meisje ontmoet. Zij bleek een auto te gaan huren om vervolgens daarmee naar Alice Springs te rijden en had nog iemand nodig om de benzine kosten mee te delen. Ik had op dat moment net een lift naar Alice Springs nodig en zo kwam het dat wij een aantal dagen na de tour op weg waren naar het hart van Australie. Na zo'n 1500 km rijden (met een gemiddelde snelheid van 140 omdat er geen snelheids limiet is) in een aantal dagen kwamen wij eindelijk aan in Alice. Wij wilden echter ook nog Uluru (Ayers Rock), The Olgas (een rotsformatie daar vlakbij) en Kings Canyon (een beroemde Canyon ... :) bekijken en na 1 nacht in Alice stonden wij vroeg op om de 500 km naar Uluru te overbruggen. Na weer een lange rit en benzine prijzen van een schokkende $1.72 per liter (+-1,05 Euro ;) kwamen we net op tijd bij de grote rode rots aan om de o zo spectaculaire kleurverandering te zien ... van rood naar ... iets donkerder rood. Die nacht sliepen we in de auto op de camping bij het resort (een klein dorpje bijna) en de volgende dag bekeken we The Olgas en vliegen, vliegen zijn een groot probleem en komen in massa's op je af. Ze landen op je gezicht en kruipen daar vervolgens vrolijk rond. Diezelfde dag nog reden we naar Kings Canyon, waar wij weer sliepen op een camping en de volgende ochtend voor zonsopgang liepen we rond om de zonsopgang te bekijken, en die middag reden wij weer terug naar Alice Springs.

Terug in Alice namen wij afscheid en ging ik opzoek naar een lift naar Adelaide, Alice Springs klinkt wel leuk, maar eigenlijk is het een klein stadje waar niet zoveel te doen is en je veel Aboriginal mensen ziet (vele dronken, en ze vragen altijd om een sigaret, de tijd en een dollar :). Wel ben ik een avond uit geweest met 2 duitse meisjes die ik op de Kakadu tour had ontmoet en die hier werkten. De 2e dag dat we terug waren vond ik een lift, 2 engelsen, een meisje en een jongen, gingen een "relocation" doen met een kleine camper en konden nog wel 1 of 2 mensen meenemen. Uiteindelijk gingen wij met zijn 4-en, ik, de 2 engelsen en 1 belgische jongen uit het franse gedeelte van belgie. Zij wilden echter nog wel langs Uluru gaan en dus bezocht ik deze grote rots voor een 2e maal, weer met zonsondergang. Even de feiten, we hadden aan het begin van de trip zo'n 2000 km te gaan van Alice Springs tot Adelaide via Uluru en we reden met een gemiddelde snelheid van 85 km/h omdat we anders te veel benzine gebruikten en we moesten de auto binnen een bepaalde tijd in Adelaide zien te krijgen. En als laatste, de weg die we moesten rijden was recht, en de omgeving hetzelfde voor ongeveer de eerste 1500km. De road trip was echter wel leuk.

In Adelaide namen we afscheid van de belgische jongen en ben ik nog een aantal dagen samen met de engelsen gebleven en hebben we Adelaide verkent. Na een kleine week gingen zij echter verder en had ik reeds een lift naar Melbourne gevonden, maar die zou pas een aantal dagen later vertrekken. Genoeg tijd dus om Adelaide te verkennen, en dat heb ik ook gedaan met de botanische tuinen als hoogtepunt. Mijn laatste nacht in het hostel is ook wel noemenswaardig, omdat een man in mijn hostel zo verschrikkelijk hard snurkte dat ik de hele nacht kon slapen en uiteindelijk om 4 uur 's nachts thee ging drinken en films ging kijken. Toen het eindelijk ochtend was werd ik opghaald door mijn lift, een nederlanse jongen van 31 genaamd Marc en een nederlands meisje van 28 genaamd Elsbeth. Wij zijn toen vertrokken en zijn vervolgens in 3 dagen langs de kust en via de Great Ocean Road (en de twaalf apostelen! maar het zijn er eigenlijk nog maar 8, de rest is ingestort) naar Melbourne gereden waar ik op het moment ben. Wij zijn hier eigenlijk vanmiddag pas aangekomen :).

Even een korte schokkende update, mijn vlucht terug naar Nederland vertrekt 22 Mei (!) al vanuit Sydney. Op het moment van schrijven heb ik dus nog 6 dagen om daar te geraken, wat ook mijn laatste 6 dagen in Australie zijn...

Dat was het voor deze post, terug in nederland misschien nog een afsluitend bericht maar mijn avontuur is al bijna over... helaas.

Van Cairns tot Darwin

Daar zat feiko, getransformeert van verwende stadsjongen tot slangen aaiende, krokodillen vasthoudende en termieten etende outback-backpacker met een baard waardoor mensen mensen denken dat ik een soort jezus ben...

Ik zal beginnen in Cairns van waar mijn laatste post was. Een paar dagen na die post werd ik opgehaald bij mijn hostel door een 50 jaar oude man met baard, nadat we een conversatie waren begonnen kwam aan het licht dat hij zo'n 20 jaar in een boomhut had gewoond ... op zijn 17e had hij aan boord van een vissers boot zijn arm licht gebroken en kon daardoor geen werk meer verrichten. Hij werd afgezet in Cairns en moest vervolgens zonder geld zien verder te leven. Vervolgens heeft hij een plaats gevonden in de bossen bij Cairns en is daar langzaamaan zijn hut gaan bouwen. Uiteindelijk heeft hij een aantal jaren op een boot gewoond met zijn vrouw en kinderen en daarna vond hij een stuk land met een schuur in een plaatsje genaamd Ravenshoe, ongeveer 1000 inwoners en 150km van Cairns. Daar is hij zijn huis op gaan bouwen en dat is waar hij nu nog steeds woont. Een apart levensverhaal of niet?

De zonsondergang vanaf het terras

Nadat we bij zijn huis aan waren gekomen (dit was tegen de avond) lieten zijn enthousiaste kinderen mij hun erg grote tuin zien, doordat de cycloon daar ook net was geweest (relatief weinig schade) stond de rivier erg hoog en was er overal water, de perfecte plek voor ... "mozzies", als in steekvliegen. Hieronder het resultaat van een 15 minuten in hun tuin.

Het waren er 18 .. op 1 voet!

Daarna lieten ze mij mijn "kamer" zien, het was niet echt een kamer maar meer een soort zolder verdieping van 5 bij 10 in de schuur naast hun huis met daarop een grote bank en mijn 2 persoons bed :).

Het "woonkamer" gedeelte van mijn "kamer"

De eerste dagen moest ik wat helpen in de tuin, onkruid wieden, plantjes planten en de grond omscheppen. Daarna werd het wat meer onkruid wieden en minder in de groente tuin werken ...

Tussendoor gingen we ook wel vaak naar vrienden toe en andere dingen doen, vooral in de namiddag. Deze foto hieronder is van een "huis" wat een engelsman die naar Australie verhuist is gebouwd heeft, hij besloot naar Australie te gaan en heeft toen een stuk land gekocht met een kleine boomhut (het is wat met die boomhutten!) en heeft die vervolgens (zonder spijkers te gebruiken!) uitgebreid tot de hut die je hieronder ziet.

Dit super stevige huis overleefde de cycloon...

Dan, op naar de volgende foto. Dit is het huis van de foto hierboven, links de moeder van het gezin, midden de engelsman en rechts de vader van "mijn" gezin.

Hmmmm, eten!

Toen ik in Cairns was en het wwoofing-boek gekocht had en het aan iemand liet zien, concludeerde deze na een korte inspectie dat het volgens hem een soort hippie-community was, achteraf gezien is het waarschijnlijk bestwel waar, alle mensen die ik heb ontmoet die "gewoofd" hebben zijn bij wel aparte mensen geweest. In mijn geval was het zo dat de vader mij op de heenweg al een uitgebreid verhaal vertelde over de kracht van wiet en de theorie uitlegde van de "spirit and the body" zoals hij het zag (Moeder aarde was verbonden met je lichaam en in de lucht die je in ademd zit levenkracht), daarnaast waren ze vegetarisch en moest alles gezond zijn. Ze gebruikte geen gewone suiker maar palm suiker en daarnaast puur zeezout, ecologische wheat-bix (ik denk dat je het kan vergelijken met brinta, of, heet het zo?) met daarbij ecologische honing, schapen melk en oat-melk. Daarnaast verving ze alle ongezonde dingen in recepten door de gezonde variant ervan en kwamen praktisch alle groentes uit hun eigen groentetuin, je kan wel begrijpen dat ik helemaal gede-toxed was aan het einde van mijn verblijf van 1 week ;). Ik had het idee om verder te reizen omdat ik mezelf hier niet nog een paar weken zag blijven en ik toch wel meer van Australië wilde zien. Na die week was ik weer terug in een ander hostel waar mijn plan zich verder ontvouwde, van mijn allerliefste ouders heb ik €1000 geleend om mijn financiële situatie wat beter te maken, en vervolgens heb ik een vlucht geboekt van Cairns naar Darwin met als plan om vanuit daar naar onder te reizen en zo de linker helft van Australië te zien.

Ik geloof dat ik een beetje teveel verteld heb en nu de foto's nog moet doen, dus hier een kleine foto sessie van mijn tijd bij het woof-gezin.

De woonkamer, met haardvuur!

Is de baard nu overtuigend genoeg? Het was meer dan het lijkt :)

De 2 kinderen, jongetjes van 6 en 9 met lang blond haar .. :)

Af en toe deden ze me heel veel aan mij en mijn lieftallige broer denken rond die leeftijd, elkaar slaan en vervolgens hard huilend naar mama rennen was bijna een dagelijkse bezigheid. Ook was er een soort constante strijd om mama's aandacht.

De achterkant van het huis met het terras

Hier begon mijn camera vreemde dingen te gaan doen, de groene vlakjes. Het werd erger naarmate de luchtvochtigheid steeg, dat voorspelde niet veel goeds...

Hier de soort-van voorkant van het huis, bedekt door bomen, planten en auto's :)

Tijdens het backpacken heb ik nog een leuk boek bemachtigd, en een net zo leuke bladwijzer gekregen ...

Feiko de mijn-explorer!

Dan gaan we in rap tempo door naar een klein stadje waar ik op de terugweg van mijn woof-familie naar Cairns een uur moest wachten, dit gebruikte ik om een soort nagebouwde rots gang te bezichtigen met tal van verschillende edelstenen erin.

Het licht, zo mooi!

Het de-toxen was over, hmmmm!

In het nieuwe hostel in Cairns ontmoette ik Yu-Jin, een Koreaans meisje ...

... die mij introduceerde in de Koreaanse keuken ...

... en mij van een nieuwe bladwijzer voorzag :)

Oke, dan naar het heden, na een paar dagen in Cairns ben ik per vliegtuig naar Darwin gevlogen en heb ik mij gezeteld in een hostel beheerd door een Nederlander waar wij pannenkoeken voor ontbijt krijgen (en voor lunch soms, en in de dagen dat ik heel lui ben voor avondeten ...). Ook heb ik een 3 daagse tour door Kakadu National Park gedaan (Kakadu is groter dan Nederland!) en heeft mijn camera het begeven door de zeer hoge luchtvochtigheid hier en ga ik binnenkort weer verder naar Alice Springs met een Amerikaans meisje. Dat alles komt echter meer uitgebreid in de volgende post! Ik hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb gesteld ;).

Feiko en ... vrijwilligers werk?

Uitgerust in het hostel en met een financiele situatie die niet al te rooskleurig was besloot ik om eens te kijken of er ook werk was in Cairns. Met mijn niet bestaande sollicitatie skills kreeg ik te horen dat er in Maryborough (een heel stuk ten zuiden van Cairns) wel fruitpluk was maar dat Cairns op dit moment een beetje aan het leeglopen was qua touristen en dat daardoor het aanbod van algemene baantjes in restaurants en bars niet heel erg hoog was. Daarnaast probeerde ik het nog bij een internet cafe, maar toen ik daar een dag later terug kwam en vroeg of ze binnen een week werk zouden hebben zeiden ze: "maybe next month" ... ja, daar kon ik ook niet zoveel mee.

Op internet was ik in een zoektocht er al achter gekomen dat je hier in Australie ook kon "woofen" in plaats van werken voor geld. Woofen houd in dat je bij families die een beetje afgelegen wonen intrekt voor een week of langer en dan een paar uur per dag helpt met de dagelijkse werkzaamheden tegen kost en inwoning. Dus binnenkort feiko die alles weet over de ins en outs van de outback! (ik ben nog altijd van plan een echte cowboy-hoed te kopen en daarna altijd op te houden!)

Volgende post vanuit het binnenland, als ze daar internet hebben ...

Van Airlie Beach tot Cairns (en mijn onmoeting met cycloon Larry)

Sorry dat ik een lange tijd niks gepost heb, eigenlijk is het een goed teken omdat het aanduid dat ik druk bezig ben met het reizen ;). Maar nu heb ik een goed internet cafe gevonden en kan ik al mijn avonturen weer vertellen in een nieuwe post.

Ik was in Airlie Beach bij mijn laatste update, Airlie Beach was een typisch East-Coast touristen plaatsje en er waren ook weinig Australiers te vinden. Het meest opmerkelijke was dat het strand opzich wel aanwezig was, maar nou niet zo mooi dat je een plaats er naar gaat vernoemen en daarnaast werd het zeer afgeraden om er te gaan zwemmen vanwege de "stingers", gevaarlijke kwallen (waarvan ik er overigens nog geen enkele heb gezien).

Hier mijn ansichtkaart-foto van Airlie Beach.

In Airlie Beach verbleef ik in een goedkoop en zeer groot hostel waar ik een aantal mensen ontmoette en met een van hen, na mijn eigen Withsundays zeil-trip, verder reisde. Er waren een aantal Canadese mensen in mijn eerste kamer, en toen ik met hen in gesprek raakte bleek dat een van de meisjes (Frerik, let op!) Keyla Blok heette ...! Haar opa en oma die naar Canada waren geëmigreerd waren afkomstig uit Friesland, wat wel heel toevallig was.

Ik en mijn Canadese misschien familielid

De tweede canadese jongen die ik ontmoette was al een tijdje op door-reis, had een Bachelor in "arts" gedaan en nam nu een pauze van alles om te kijken wat hij wilde doen en een beslissing te maken (hij was er nog steeds niet uit en had nog ongeveer 2 weken te gaan), we spraken af na onze withsunday trips de bus te nemen naar Townsville en daar Magnetic Island te gaan bezoeken.

Mijn reisgenoot voor een week, Nathan

Maar eerst was het tijd voor de zeiltocht, eigenlijk de enige reden waarom 90% van de backpackers naar Airlie Beach gaat. Het begon op een woensdag ochtend met een bewolkte lucht, de dagen ervoor waren nogal wisselvallig geweest met tropische regen buien die een halve dag duurden tot een stralend blauwe lucht de andere helft. Dus ik hoopte op het beste. Het bleek een grote groep te zijn van 36 man in totaal en 4 bemannings leden, en de boot was een grote catamaran. Op het moment dat we de haven uit voeren begon het licht te regenen en iedereen vreesde voor het ergste. Na een half uurtje was de regen echter weg en brak de hemel langzaam aan open tot er uiteindelijk nog maar een paar wolkjes over waren. De eerste locatie die we aandeden was een baai op een onbewoond eiland, hier werd alleen gestopt om een groot rubber geval het water in te laten, deze achter de speed-boat vast te knopen en dan met twee mensen per keer over het water gesleurd te worden terwijl je je met alle macht je probeert vast te houden aan de handvaten, dit werd "tubing" genoemd en was erg leuk! Ook daar kon ik een goede foto maken van het zeer blauwe water in combinatie met een begroeid eiland en blauwe lucht.

Hmmm, hoe was het weer in nederland ook alweer?

De tweede plaats waar wij aanmeerden was een ander eiland waar vroeger de aboriginals in een soort van grot tekeningen hadden gemaakt. Het varen naar deze plaats toe was overigens erg cool, al bruinbakkend (geen ozonlaag + water + 12 uur 's middags ...) praten met de overige mensen aan boord terwijl de boot zachtjes wiegend over de golven gaat met een uitzicht over de zee onderbroken door sommige groene eilanden.

was het niet regenachtig en koud?

De tekeningen waren overigens een beetje teleurstellend, vandaar geen foto. Er was maar een soort tekening die ze een aantal maal ge-copy&paste hadden! Het zag eruit als een soort 20cm groot ei-vormige bol met een patroon van rechte lijnen van links naar rechts en van boven naar beneden ... zeer interressant. Gauw terug de boot in en naar de volgende locatie.

De andere mensen aan boord ... ;)

Rond een uur of vijf kwamen wij aan bij onze laatste stop voor die dag, het resort waar wij zouden slapen (bij veel zeiltochten werd er geslapen op de boot zelf, maar met 40 personen zou het echter toch ietsje te krap worden op de catamaran).

De na-middag zon door de bewolking, op zee zijn is vrijheid voelen

In het resort (wat eigenlijk veel minder was dan wat je je zou voorstellen) konden we douchen en even uitrusten van een lange dag ehm niet zo veel doen voor we weer opgehaald werden om te gaan eten op de boot. Al het eten was included in de trip en werd aan boord pas klaargemaakt wat er voor zorgde dat het eigenlijk bestwel lekker was. Na het eten werden de massaal ingeslagen blikjes bier en andere mix-drankjes uit de koelboxen gehaald en werd de boot een soort kleine party boot. Om 11 uur werden we echter terug gebracht naar het resort en ging iedereen naar bed.

Het resort had wel een zout-water zwembad

De volgende dag was snorkel dag, 's ochtends vertrokken wij uit het resort en voer de boot naar de baai van een eiland waar volgens onze schipper een heel mooi "rif" was. Voor mij zou dit ook de eerste keer snorkelen zijn waarbij ik echt iets zou kunnen zien. Eenmaal op de plaats kregen wij onze snorkel-gear en moesten wij onze stinger-suits aantrekken (stinger-suits zijn dunne wet-suit achtige pakken die alles behalve je hoofd, voeten en handen bedekken om je te beschermen tegen de stingers, ze zien er wel heel sportief uit) om daarna te gaan snorkelen. Aan de oppervlakte was niks te zien van het rif dat zich op sommige plaatsen minder dan een halve meter onder water bevond maar op het moment dat je je hoofd in het water deed werd een bijna nieuwe wereld zichtbaar herkenbaar uit de discovery documentaires. Veel verschillende kleuren vissen zwommen binnen aanraak afstand langs het levende en langzaam bewegende koraal-rif. Grote vissen tot een halve meter, en kleine visjes in grote scholen schoten weg als je er voorbij zwom. Het was verschrikkelijk mooi en je vergat alle andere dingen om je heen, totdat je weer boven water kwam en je met open mond lucht wil happen terwijl er net een golf aan kwam. Het snorkelen was heel cool en ik wil in de rest van mijn tijd hier in ieder geval nog gaan duiken. Na het snorkelen bezochten we onder ander nog White Haven Beach wat wel mooi was, alleen jammer van de bewolking toen. Die nacht sliepen we weer in het resort en de dag erop bezochten we nog een laatste locatie waarna we terug naar Airlie Beach voeren.

Groepsfoto! (zonder namen dit keer ;)

Die middag/avond was het wachten op de bus van half 9 's avonds die mij en de canadees naar Townsville zou brengen. Het stilletjes zitten en wachten op de bus is vaak wel een rustig moment waarop je de afgelopen dagen langsloopt en herinnert wat je allemaal hebt gedaan, daarnaast een goed moment om muziek te luisteren en aan bepaalde mensen te denken ...

Speciaal voor gwen ;)

Onze bus zou om half 9 's avonds vertrekken en na een lange rit van ongeveer 4 uur en wat pauze om middernacht ergens aankomen in townsville, om te voorkomen dat we geen hostel zouden hebben hadden we van tevoren al een hostel geboekt en hoefden we daar alleen nog maar heen te lopen ... Wij stapten uit de bus, pakten onze lonely planet erbij en keken hoever het ongeveer was, niet zover volgens het kaartje, helaas hadden we niet naar de schaal gekeken. Gepakt met onze backpacks en kleine rugzakken begonnen we optimistisch te lopen, tot we ineens op een doodlopende weg stuiten die er niet zou moeten zijn (later bleek dat de bus ons niet zoals gebruikelijk bij het "transit centre" had gedropt maar bij het gebouw vanwaar de ferries naar magnetic island gingen, waarom weten we nog steeds niet). Toen begonnen we dus maar de andere kant op te lopen waar na een half uur een dronken australier vroeg of hij ons kon helpen. Het bleek dat we voorbij het centrum waren gelopen en dat we weer terug moesten, maar dat was "no problem", hij zou ons wel de weg wijzen, onderweg "the ladies" groetend. Uiteindelijk met hulp van nog 2 anderen kwamen we uitgeput en compleet bezweet (erg hoge lucht vochtigheid + 25 graden altijd!) bij ons hostel aan en gingen meteen naar bed. De volgende dag namen we de ferry naar Magnetic Island in de hoop een prachtig eiland aan te treffen met heel erg mooie stranden e.d. Dat viel tegen, wij gingen naar de noord kant van het eiland, omdat dat zogezegt rustiger was, en checkten in bij een hostel. Die middag namen we een verfrissende duik in de zee, verfrissend was het wel, aan de andere kant was het water ook zo smerig dat je in knie-hoog water je voeten niet meer kon zien en daarnaast was er een "aparte" doordringende geur. Het strand was geen succes, de volgende dag besloten we een wandeling te gaan doen en koala's te spotten en te genieten van de omgeving en natuur. De walk was mooi en ging langs oude fundamenten, bunkers en grote kanon sta-plaatsen afkomstig uit de 1e wereld oorlog. We hadden echter geen koala's gespot. Toen we die avond in het hostel waren kwam het nieuws over Larry. Larry de cycloon, en volgens mensen in het nieuws de ergste cycloon sinds 1918. Ons plan om de volgende dag de ferry terug te pakken en snel naar Cairns te reizen viel in het water aangezien de ferries niet gingen, heel magnetic island maakte zich klaar voor larry getuige deze foto.

Mijn eerste cycloon waarschuwing!

Die nacht heb ik nauwelijks geslapen, niet door de cycloon (deze had ons nauwelijks geraakt en bracht alleen lichte wind stoten en bewolking), maar meer door een luide snurker in onze kamer, gecombineert met de airconditioning die alleen op freezing mode kon en de normale kamer temperatuur die rond de 40 graden lag, daarnaast werd ik de middag daarvoor verrast door een tropische shower waardoor ik ook nog verkouden was. Verder was Magnetic Island wel leuk en hebben we toch nog een relatief wilde koala gespot in een boom naast de weg.

De massa destructie die Larry op Magnetic Island teweeg bracht ...

De volgende dag konden we terug naar het vaste land en hoorden we dat Larry net onder Cairns had toegeslagen en in het dropje Inisfail voor vele mensen dakloos had gemaakt. In Townsville wilden we weer verder omhoog naar Cairns rijden met de bus, alleen de wegen waren op sommige plaatsen overstroomt en er waren waarschijnlijk veel bomen overheen gevallen waardoor er geen bussen reden. Na nog 2 dagen in Townsville vast gezeten te hebben (wat niet echt heel erg was, we zijn nog naar de bioscoop gegaan: Walk the line, leuke film!) had Nathan besloten de bus naar Alice Springs te nemen en Cairns geheel over te slaan omdat hij nog slechts 15 dagen over had voor hij naar huis vloog. Die ochtend namen we afscheid en wisselden we e-mail adressen uit. Toen ik daarna terug kwam in mijn kamer waren er 3 meisjes uit ierland die net naar de dierentuin zouden en vroegen of ik mee wilde, en zo heb ik dan mijn ena-laatste dag in Townsville gespendeerd.

Mijn eerste kangoeroe!

Daar liepen de kangoeroes overal rond en werd meteen mijn kangoeroe beeld bijgesteld: ze springen helemaal niet overal naartoe, ze gebruiken hun voorpoten en staart in combinatie met hun achterpoten om op een soort loop wijze vooruit te komen, slechts in nood (als je bijvoorbeeld hard op ze af rent) springen ze snel weg op de welbekende cartoon manier. Ze zien er wel leuk en lief uit, al helemaal als ze springen, ik wil er in ieder geval nog een paar in het wild zien!

En dan hier een scherpe foto van een koala!

Ook heb ik koala's nu van heel dichtbij gezien en ...

Oooooh!

... zelfs vastgehouden! Hij was niet helemaal zacht en pluizig want hij had scherpe klauwtjes en was zwaarder dan de gemiddelde baby. Het ziet er wel leuk uit :). Toen we toch bezig waren met het vasthouden van dieren kwam de krokodil natuurlijk ook aan bod!

Feiko goes Steve Irwin: "Look at this big fella!"

Ook zagen we nog grotere zout water krokodillen van 3 tot 4 meter die ongeveer 2 meter in de lucht sprongen om het voedsel te krijgen. Daarna was het helaas weer tijd om de dierentuin te verlaten en terug te gaan naar het hostel ... waar de meisjes aan mij hun leftovers doneerden die ze niet mee konden nemen op het vliegtuig naar Cairns.

Argh, eet dat maar eens op in je eentje...

De ochtend erna wilde ik op zoek gaan naar een lift naar Cairns. Mijn plan was een briefje op te hangen op het notice-bord van het hostel en dan te wachten op reactie, tot ik bij de receptie een nederlandse jongen hoorde informeren over de begaanbaarheid van de wegen naar Cairns. Hij bleek nog 2 lifters te zoeken om met hem naar Cairns te rijden en zou vertrekken in een uur, daar was mijn lift! Van 's middags 12 tot 's avonds 9 reden we met een aantal stops via het binnenland naar Cairns, wat een leuke tocht was en waar we soms een uur reden zonder iemand tegen te komen.

De outback schijnt niet goed te zijn voor je auto ...

De nederlandse jongen was net uit Alice Springs komen aan rijden en zij dat het de gehele weg een concert was van sprinkhanen, niet door het geluid wat ze maken als ze vredig buiten zitten, maar het door het continue getik van een sprinkhaan die geschept wordt door de auto. Eenmaal in Cairns spendeerden we 2 nachten in een luxieus hostel met een groot zwembad, kingsize bedden en een hotel-sfeer, nadeel was wel dat onze kamer boven de bar van het hotel was en je dus nauwelijks kon slapen voor 2 uur 's nachts.

Het lounge gedeelte van de bar..!

Gisteren heb ik een ander goedkoper en leuker hostel opgezocht waar ik op het moment verblijf en het naar mijn zin heb. Ik ga daar waarschijnlijk een paar dagen en misschien wat langer blijven en even uitrusten van mijn "tocht", en bedenken wat ik hierna wil doen.

Tot zover mijn belevingen!

ps. For Julia, here are a few words in english, now it's your turn!

pss. Ik heb een nieuwe telefoon en een nieuw nummer: +61411597328